Añadir esta página a favoritos
CUENTOS CLáSICOS
CUENTO O HOME DE FERRO (por Hermanos Grimm)
Unha vez vivía un rei nun pazo situado á beira dun grande bosque no que había toda caste de bestas. Un día, enviou este rei un cazador ó bosque para que cazase un cervo, pero o home non regresou máis. O rei pensou: " Quizais lle pasou algo". Así que, o día seguinte, enviou outros dous cazadores a buscalo. Pero tamén estes desapareceron. Así, o terceiro día, reuniu a tódolos cazadores e díxolles:

—Rastrexade tódolos currunchos do bosque e non volvades ata que encontréde-los tres.

E tampouco regresou nin un destes cazadores á casa, nin volveu ver ninguén os cans que levaban. Dende ese momento, xa ninguén se atreveu a ir a este bosque; e daquela, reinou alí gran calma e soidade, vendo só que pasaban esporadicamente cara ó sitio algunha aguia ou algún azor.

E así foi durante moitos anos, ata que chegou un cazador de fóra que se presentou ante o rei a pedir mantenza e ofreceuse para ir ó perigoso bosque. O rei non quería da-lo seu consentimento, e dixo:

—O bosque non é seguro. Temo que che suceda o mesmo cós outros e que non regreses xamais.

—Señor, atrévome a corre-lo risco, pois que eu non coñezo o medo –retrucou o cazador.

E así penetrou no bosque co seu can, o que axiña deu cunhas pegadas de animal salvaxe e comezou a seguilas. Pero, aínda ben non andara uns metros cando deu cun profundo pantano no que se perdían as pegadas. De pronto, emerxeu da auga un brazo nu, colleuno e levouno ás profundidades. O cazador, que observara todo atentamente, regresou ó pazo e volveu con tres homes, e, entre todos, baleiraron a auga do estanque utilizando caldeiros. Cando albiscaron o chan, viron un home de cor marrón coma a ferruxe, cuns cabelos tan longos que lle caían por diante da face e lle chegaban ós xeonllos. Atárono con cordas e levárono ó pazo, onde se levantou unha grande expectación por aquel home salvaxe. O rei mandou que fose encerrado nunha gaiola de ferro, que se puxo no patio do pazo, e prohibiu, baixo pena de morte, abri-la porta. A chave gardouna a mesma raíña; e así, a xente xa puido volver ó bosque sen medo.

O rei tiña un fillo de oito anos e, cando andaba a xogar coa pelota de ouro no patio, caeulle esta dentro da gaiola. O neno foi correndo ata alí e dixo:

— Devólveme a miña pelota.

—Non, tes que me abrir primeiro a porta –respondeu o home.

—Non, non o farei, o rei prohibiuno –dixo o neno, e marchou.

O día seguinte, volveu o neno á gaiola para reclama-la súa pelota.

—Ábreme a porta –dixo o home, pero o rapaz negouse.

Ó terceiro día, estando o rei de caza, achegouse unha vez máis o neno á gaiola e dixo:

—Aínda que quixese, non podería abri-la porta porque non teño a chave.

—Atoparala debaixo da almofada da túa nai –explicou o home salvaxe.

O rapaz, que quería recuperar como fose a súa pelota, esqueceu tódalas prohibicións, trouxo a chave e, como a porta era difícil de abrir, trillou un dedo. Pero nada máis abrila, o home devolveulle a pelota e fuxiu correndo. O rapaz colleu medo e suplicou:

—¡Ei, home salvaxe! Non fuxas, senón vanme dar unha tunda.

E o home salvaxe deu volta, subiuno ós ombros e levouno con el para o bosque.

Cando o rei regresou da caza, viu que a gaiola estaba baleira e preguntoulle á raíña que sucedera. Ela, que non sabía nada, buscou a chave pero non a atopou. Chamou polo rapaz, pero non houbo resposta. O rei enviou a súa xente para que o buscasen por campos e montes, mais ninguén deu con el. Entón, xa puido imaxina-lo acontecido; e, dende aquel momento, apoderouse unha gran tristura do pazo real.

Entrementres, o home salvaxe chegou de volta á lúgubre fraga, baixou o rapaz ó chan e díxolle:

—Non volverás ver a teus pais; pero, xa que me liberaches, hei ter compaixón de ti. Quero que fiques aquí comigo. Se fas todo o que che diga, non terás problemas. Ouro e alfaias non me faltan: teño máis ca ninguén no mundo. E fixo un leito de carriza para o neno.

O día seguinte, foi con el a unha fonte e díxolle:

—A fonte dourada é relucente e transparente coma o cristal. Será tarefa túa sentar aquí e prestar atención para que non caia nada dentro, senón quedará profanada. Hei vir cada día, ó solpor, para comprobar se cumpríche-las miñas ordes.

O rapaz sentaba na fonte, vía, ás veces, algúns peixes e serpes dourados nadando e atendía ben para que nada caese. Unha vez, de súpeto, empezou a doerlle tanto un dedo que o meteu na auga inconscientemente, e aínda que o quitou rápido, xa era tarde de máis e o dedo era agora de ouro. O rapaz procurou por tódolos medios seca-lo ouro, pero os seus intentos foron inútiles. Coa caída do sol, chegou o home de ferro, mirou para o neno e preguntou:

—¿Que lle sucedeu á fonte?

—¡Nada, nada! –exclamou o neno, agochando o dedo dourado tralo lombo para que non llo vise.

—Metíche-lo dedo na auga –sentenciou o home de ferro–. Por esta vez, perdóoche; pero ¡procura que non volva caer nada dentro!

Á mañá seguinte, xa ó amencer, o neno sentou outra vez na fonte a mirar por ela. O dedo aínda lle doía e levouno á cabeza, con tan mala sorte que caeu un pelo na auga. O rapaz colleuno rapidamente pero xa este se convertera en ouro. Cando chegou o home de ferro, quen xa sabía o que sucedera, díxolle:

—Deixaches que caese un pelo na fonte. Non te castigarei agora, pero como ocorra unha terceira vez, a fonte quedará profanada e xa non poderás permanecer aquí.

Ó terceiro día, sentou o rapaz na fonte e non moveu o dedo, sen lle importar canto lle doese. Pero o tempo facíaselle interminable, e púxose a mira-lo reflexo do seu rostro na auga. E cando máis se dobrou para verse ben os ollos, caeulle o longo cabelo na auga. Ergueuse axiña, pero demasiado tarde: o cabelo era completamente dourado e relucía coma o sol. Xa podedes imaxina-lo medo que lle entrou ó rapaz. Colleu un pano e botouno por riba da cabeza para que o home de ferro non lle vise o pelo. Pero cando este chegou, sabendo xa o que acontecera, ordenoulle saca-lo pano. O cabelo dourado quedou ó vento, e de nada valeron as escusas:

—Non superáche-la proba, e xa non podes ficar aquí. Marcha e camiña polo mundo; así vera-lo que é ser pobre. Pero como non tes mal corazón e eu quero o teu ben, vouche conceder unha cousa: cando precises axuda, corre ó bosque e berra: "¡Home de ferro!". Acudirei inmediatamente. O meu poder é grande, máis do que ti pensas, e teño ouro e prata en abundancia.

Así, o fillo do rei abandonou o bosque e camiñou e camiñou ata chegar a unha gran cidade na que buscou traballo; pero, como non aprendera oficio, non encontrou ningún. Finalmente, foi ó pazo e preguntou alí se podería servir en algo. A xentes do pazo non sabían en que poderían empregalo; pero compracéulle-lo rapaz e permitiron que ficase. Tomouno ó seu servicio o cociñeiro, e ordenoulle que trouxese auga e leña e limpa-la cinza. Unha vez que non había xente dispoñible, mandoulle servi-las viandas na mesa real. Como non quería que se lle vise o cabelo dourado, o rapaz non sacou o gorro. O rei, que nunca tal cousa vira, díxolle:

—Cando veñas á mesa real, has de descubrirte.

—¡ Ai, señor, non pode ser! Teño unha tiña moi grave –retrucou o rapaz.

O rei mandou chama-lo cociñeiro, reprendeuno dicíndolle cómo permitira que entrase semellante rapaz ó seu servicio e ordenoulle que o expulsase. Pero a este deulle mágoa, e cambiouno polo axudante do xardineiro.

Agora, chovese ou tronase, o rapaz tiña que coida-lo xardín, regalo, cavalo e podalas plantas. Un día de verán no que estaba a traballar el só, ía tanta calor que sacou o gorro para que o aire o refrescase. Cando os raios do sol caeron sobre o seu cabelo, desprendeu este unha luz e un brillo tan intensos que penetraron no cuarto da princesa, quen de seguida se ergueu a ver que era aquelo. Cando viu o mozo gritou:

—¡Ti, rapaz, tráeme un ramo de flores!

El vestiu rapidamente o gorro e apañou unhas cantas flores no prado para levarllas á princesa. Nas escaleiras topou co xardineiro, que o censurou:

—¿Como lle podes levar á filla do rei un ramo de flores cativas? ¡Corre lixeiro e trae un ramo coas flores máis bonitas e exóticas!

—¡Non, non! –replicou o rapaz–. As flores silvestres recenden máis e hanlle gustar máis.

En canto entrou na alcoba da princesa, dixo esta:

—¡Descubre a cabeza, non é apropiado que déixe-lo gorro posto!

—Non debo –contestou– teño unha tiña moi forte.

Pero a princesa colleu o gorro e sacoullo, caéndolle así o cabelo polos ombros, configurando unha fermosa imaxe. El quixo marchar, pero ela agarrouno por un brazo e deulle unha manchea de moedas de ouro. O rapaz saíu sen darlle a menor importancia ós cartos e regaloulle as moedas ó xardineiro.

—Toma, para que os teus nenos xoguen con elas.

Para o día seguinte, volveulle pedi-la princesa un ramo de flores; e nada máis entrar na alcoba, a princesa enganchoulle o gorro para arrincarllo, pero el agarrouno ben coas dúas mans. Aínda así, a rapaza regaloulle outra manchea de moedas de ouro, que el non quería, e deullas outra vez ó xardineiro para os seus nenos.

E ó terceiro día o mesmo: a princesa non foi capaz de sacarlle o gorro, e el non quixo os cartos.

Pouco tempo despois estalou unha guerra no país. O rei reuniu os seus soldados e non sabía se podería resisti-lo ataque do poderoso exército inimigo. Entón dixo o rapaz:

—Xa son grande, dádeme un cabalo para que vos acompañe á guerra.

Os outros riron e dixeron:

—Despois de marcharmos, busca un na corte que algún deixaremos para ti.

E cando partiron, foi o rapaz á corte e sacou o cabalo, ó que lle faltaba unha pata e coxeaba así: clip, clap, clip, clap. Montou nel e foi ata o escuro bosque no que vivía o home de ferro, e nada máis entrar nel, berrou tres veces "¡ Home de ferro!" tan forte que tremeron as árbores. Este apareceu alí ó momento:

—¿Que ordenas? –preguntou.

—Quero un cabalo forte para ir á guerra –contestou o rapaz.

—Terás iso e todo o que queiras.

E, dicindo isto, o home desapareceu no bosque. Ó pouco tempo, chegou un criado cun dócil cabalo que bufaba polo fociño; detrás del, un grupo de soldados, armados con ferro, relucindo as súas espadas debaixo o sol. O rapaz deulle o cabalo coxo ó criado, montou no cabalo forte e cabalgou diante do exército.

Cando chegaron ó campo de batalla, xa morrera un gran número de soldados do rei, e os poucos que quedaban vivos tiñan que retirarse. O rapaz sacou a súa espada e, coma un furacán, matou con ela a todo aquel que se lle puxo diante. Os inimigos intentaron fuxir, pero el perseguiunos ata que non quedou nin un só deles. Mais o rapaz, en vez de regresar onda o rei, levou os soldados de novo ó bosque e chamou polo home de ferro.

—¿Que ordenas? –preguntoulle.

—Toma o teu animal e os teus soldados, e devólveme o meu cabalo coxo.

E así foi, e o rapaz cabalgou no seu cabalo coxo de regreso ó pazo. Cando o rei chegou da batalla, correu ó encontro da filla que o felicitou pola súa victoria.

—Non fun eu quen gañou a guerra –explicoulle– senón un cabaleiro misterioso que me axudou co seu exército.

A princesa quixo saber quen era aquel cabaleiro, pero o rei non llo soubo dicir.

—Saíu perseguindo ó inimigo e non o volvín ver.

A princesa preguntoulle polo rapaz ó xardineiro, que botou a rir e dixo:

—Acaba xusto de chegar no seu cabalo coxo. Os outros mofáronse del, dicindo: "Aí vén o noso Clipclap". E preguntáronlle despois: "¿Detrás de que silveira te deitaches a durmir?". O rapaz dixo: "Fíxeno o mellor que puiden, e sen min teriades acabado moi mal". E os outros aínda riron máis del.

O rei díxolle á princesiña:

—Quero facer unha gran festa que dure tres días e ti lanzarás unha mazá dourada; quizais así conseguiremos que se achegue o misterioso cabaleiro.

En canto se anunciou a festa, marchou o rapaz para o bosque e chamou polo home de ferro:

—¿Que ordenas? –preguntou.

—Quero apaña-la mazá dourada da princesa.

—Pódelo dar por feito –dixo o home de ferro–, levarás tamén unha armadura vermella e montarás un fermoso cabalo roxo.

Cando chegou o día, galopou o rapaz ata alí e colocouse de par dos cabaleiros de modo que ninguén o recoñeceu. A princesa saíu, tirou a mazá e só el puido apañala; pero en canto a tivo, marchou con ela. O segundo día, vestiuno o home de ferro cunha armadura branca e deulle un cabalo branco. Outra vez apañou a mazá; e, sen deterse nin un momento, marchou con ela. O rei enfadouse e dixo:

—Isto non está permitido. Ten que se presentar ante min e dici-lo seu nome.

E entón deu a orde de que, se o día seguinte volvía fuxi-lo cabaleiro que atopase a mazá, había que perseguilo; e de el resistirse a volver, atacalo. Así, ó terceiro día recibiu o rapaz un cabalo e unha armadura negros e, como non, apañou a terceira mazá. Cando quixo fuxir, seguírono os homes do rei, e un deles achegouse tanto que o feriu coa punta da espada nunha perna. Aínda así, o cabaleiro negro conseguiu escapar; mais o cabalo galopaba con tanta forza que lle caeu o helmo da cabeza e viron todos o cabelo dourado. Os homes do rei deron volta e deron conta do sucedido.

O día seguinte, a princesa preguntoulle ó xardineiro polo rapaz. E este dixo:

—Ese rapaz tan raro está a traballar no xardín. Tamén foi á festa, aínda chegou onte á noite, e ensinoulles ós meus fillos tres mazás de ouro que gañou alí.

Así, o rei esixiu que o rapaz se presentara ante el; e este entrou co gorro posto. Pero a princesa achegouse por detrás, sacoullo, e todos puideron ve-lo seu cabelo dourado caéndolle sobre os ombros; era tan fermoso que a xente quedou abraiada.

—¿Es ti o cabaleiro que apareceu na festa vestido dunha cor distinta cada día e que apañou as mazás douradas? –preguntoulle o rei.

—Si –afirmou–, e aquí están as mazás –e sacounas do peto para darllas ó rei–. Se aínda necesita máis probas, podo amosarlle a ferida que me fixeron os seus homes cando me perseguiron; e tamén son o cabaleiro que acabou cos seus inimigos na guerra.

—Se podes realizar semellantes empresas, non es ti precisamente axudante de xardineiro. ¡Di de quen es fillo! –dixo o rei.

—Meu pai é un rei poderoso, e ouro e riquezas non me faltan.

—Xa vexo –dixo o rei– que agora teño unha gran débeda contigo. ¿Hai algo que poida facer por ti?

—Claro que pode; déame a súa filla como esposa –contestou.

—Non anda con voltas –riu a princesa–, pero eu xa sabía polo seu cabelo dourado que non podía ser un axudante de xardineiro.

Foi onda el e bicouno.

Á voda viñeron tamén os pais do noivo que estaban moi felices, xa que renunciaran a toda esperanza de ver outra vez o seu amado fillo. Cando xa estaban no convite, cesou de pronto a música, abríronse as portas e apareceu un soberbio rei seguido do seu séquito. Foi onda o príncipe, abrazouno e dixo:

—Son o home de ferro. Botárame alguén un meigallo, e transformeime nun home salvaxe, pero ti liberáchesme. Agora serán túas tódalas miñas riquezas.


Lección / Moraleja:
Por editar.
OTROS CUENTOS DE Hermanos Grimm
Cuentos Infantiles, audiocuentos, nanas, y otros en CuentoCuentos.net © 2009 Contacta con nostrosAviso Legal

eXTReMe Tracker

La mayoría del material de CuentoCuentos.net es proporcionado por nuestros usuarios, proveniente del grandísimo almacén que es la red. Si considera que alguno del material expuesto vulnera sus derechos y/o prerrogativas, le rogamos que nos lo comunique contactando con nosotros