CUENTO A TOSE (por Guy de Maupassant)

Meu querido colega e amigo:

Teño para ti un contiño, un contiño anódino. Espero que che agrade se chego a contarcho ben, tan ben como o fixo a que mo contou.

A tarefa non che é nada fácil, pois a miña amiga é unha muller de fina intelixencia e verbo expresivo. Eu non teño os mesmos recursos. Non podo, coma ela, dar esa louca ledicia ás cousas que eu conto; e, reducido á necesidade de non empregar unhas palabras demasiado características, declárome incapaz de atopar, coma ti, os delicados sinónimos.

A miña amiga, que ademais é unha muller de teatro de gran talento, non me autorizou a facer pública esta historia.

Voume esforzar por reserva-los seus dereitos de autora para o caso en que ela mesma queira, un día ou outro, escribir esta aventura. Farao mellor ca min, non me cabe a menor dúbida. Como é máis coñecedora do tema, volvería atopar ademais detalles divertidos que eu non podo inventar.

Pero mira en qué problema fun caer. Necesitaría, desde a primeira palabra, atopar un termo equivalente, e eu quixera que fose extraordinario. A tose non é cousa miña. Para ser comprendido, necesito polo menos un comentario ou unha perífrase á maneira do abade Delille:

A tose da que se trata non vén da gorxa.

Ela durmía (a miña amiga) á beira do home que amaba. Era durante a noite, naturalmente.

A este home ela coñecíao pouco ou, máis ben, desde había pouco. Estas cousas ocorren ás veces no mundo do teatro principalmente. Deixemos ós burgueses que se estrañen. En canto a durmir á beira dun home, qué importa que unha o coñeza moito ou pouco, iso á penas modifica a maneira de obrar no segredo da cama. Se eu fose muller preferiría, penso, os novos amigos. Deben de ser máis amables, desde tódolos puntos de vista, cós habituais.

Niso que se chama o mundo como Deus manda, temos unha maneira de ver diferente e que non ten nada que ver coa miña. Laméntoo polas mulleres deste mundo; pero eu pregúntome se a maneira de ver modifica sensiblemente a maneira de obrar...

Así pois, ela durmía á beira dun novo amigo. Aquí temos unha cousa delicada e difícil en demasía. Cun vello amigo un colle as súas confianzas, non se molestan un ó outro, un pode da-las voltas que queira, dar patadas, ocupa-las tres cuartas partes do colchón, coller toda a manta e envolverse dentro, roncar, rosmar, tusir (digo tusir a falta de mellor cousa) ou esbirrar (¿que pensas de esbirrar como sinónimo?).

Pero para chegar a iso necesítanse polo menos seis meses de intimidade. E falo de xente que ten un carácter acolledor. Os outros conservan sempre certas reservas, que eu aprobo polo que a min concerne. Pero quizais non témo-la mesma maneira de pensar sobre este tema.

Cando se trata de coñecer unha nova persoa a quen se pode supoñer sentimental, hai que tomar seguramente certas precaucións para non incomodar ó veciño de cama e para conservar un certo prestixio, de poesía e unha certa autoridade.

Ela durmía, pero de súpeto percorreuna unha dor interior, punzante e viaxeira. Comezou no burato do estómago e foi arrolando caendo cara... cara... cara ás gorxas inferiores cun ruído discreto de trono intestinal.

O home, o novo amigo, xacía tranquilo, cara arriba, cos ollos pechados. Ela ollou para el de esguello, inquieta, dubitativa.

¿Algunha vez te atopaches, colega, nunha sala importante cun catarro de peito? Toda a sala ansiosa arquexa no medio dun silencio completo: pero ti xa non escoitas nada, esperas, perdido, un momento de rebumbio para tusir. Ó longo de todo o garneato só tes cóxegas, comechóns espantosos. Ó final xa non podes aguantar. Tanto peor para os veciños. Toses. Toda a sala berra: "Fóra".

Ela atopábase no mesmo caso, atormentada, torturada por unhas ganas loucas de tusir. (Cando digo tusir, entendo que ti traduces).

Semellaba durmir; respiraba con calma. Efectivamente, el durmía.

Ela dixo para si: "Tomarei as miñas precaucións. Procurarei soprar unicamente, moi a modo, para non espertalo." E fixo como os que agachan a boca detrás da man e se esforzan por deixar saír, sen ruído, da súa gorxa unha expectoración de aire con habilidade.

Ou ben porque ela se sentiu mal, ou ben porque o comechón foi demasiado forte, ela tusiu.

Axiña perdeu a cabeza. Se chegou a oír, ¡que vergoña! ¡E que perigo! ¡Oh! ¿E se por casualidade non durmía? ¿Como sabelo? Ollou para el fixamente e, á luz dunha buxía, creu ver cómo sorría a súa cara cos ollos pechados. Pero se ría..., daquela non durmía..., e, ¿se non durmía...?

Intentou coa boca, coa verdadeira, producir un ruído semellante, para... despistar ó seu compañeiro.

Aquilo á penas se parecía.

¿Pero durmía?

Deu a volta sobre si, excitada, e empuxouno para sabelo con certeza.

El non se moveu. Daquela ela púxose a cantaruxar. O home non se movía.

Fóra de si, chamouno:

–Ernesto.

El non fixo ningún movemento, pero respondeu de contado:
–¿Qué queres?

O corazón latexoulle. El non durmía; ¡nunca estivera durmido...! Preguntoulle:

–¿Así que non dormes?

El murmurou resignado:

–¡Pois, xa ves!

Ela xa non sabía qué dicir, enlouquecida. Por fin continuou.

–¿Non oíches nada?

Sen moverse, el respondeu:

–Non.

Ela notou que lle ían entrando unhas ganas tolas de darlle unhas lapadas e, sentando na cama, dixo el:

–Sen embargo, pareceume...

–¿Que?

–Que alguén andaba pola casa.

El sorriu. Efectivamente, aquela vez ela vírao sorrir e el díxolle:

–Déixame tranquilo, xa hai unha media hora que me dá-la lata.

Ela estremeceuse.

–¿Eu?... Iso é un pouco forte. Acabo de espertar. ¿Así que ti non oíches nada?

–Si.

–¡Ah! Por fin, ti oíches algo. ¿Que?

–¡Alguén... tusiu!

Ela deu un brinco e berrou alporizada.

–¡Alguén tusiu! ¿Ónde? ¿Quen tusiu? Pero estás tolo. ¡Responde!

El comezou a impacientarse.

–Imos ver unha cousa, ¿vas parar de da-la lata ou que? Sabes perfectamente que fuches ti.

Desta vez, ela indignouse, ouveando:

–¿Eu? ¿Eu? ¿Eu? ¿Que tusín eu? ¿Eu? ¡QuE eu tusín! ¡Ah! Estasme a insultar, oféndesme e desprézasme. ¡Pois ben, adeus! Non vou quedar á beira dun home que me trata así.

E fixo un movemento enérxico para saír da cama.

El continuou cunha voz cansa, buscando a paz a calquera prezo:

–Veña, tranquilízate. Fun eu quen tusiu.

Pero a ela deulle un novo arrouto de cólera.

–¿Como? ¡Tusiches... na miña cama...! ¿Á miña beira... mentres eu durmía? E aínda o confesas. ¡Que mesquiño! E ti cres que eu quedo cos homes que... tosen á miña beira... ¿Pero, por quen me tomas?

E ergueuse da cama, púxose completamente de pé, intentando pasar por riba para marchar.

El colleuna tranquilamente polos pés e fíxoa deitarse preto del, e ría, burlón e ledo:

–Mira, Rosa, déixame tranquilo dunha vez. Tusiches ti. Fuches ti. Non me molesta nin me enfado por iso; mesmo estou contento. Pero, recoiro, volve deitarte.

Desta vez, ela escapou dun brinco e saltou na cama; e buscaba azorada a súa roupa repetindo:

–¿E ti cres que vou quedar á beira dun home que permite a unha muller que... tusa na súa cama? ¡Pero que mesquiño es, queridiño!

Entón, el ergueuse e, primeiro, deulle unha lapada. Logo,

como ela forcexaba, cribouna a labazadas; e, colléndoa de contado entre os seus brazos, botouna voando na cama.

E como quedou deitada, sen moverse e chorando contra a parede, el volveuse deitar preto dela, e logo, dándolle as costas, el tusiu..., tusiu con ataques de tose..., con silencios e de xeito continuado. Por veces, el preguntaba:

–¿Tes dabondo?

E, como ela non respondía, el volvía empezar.

De súpeto, ela botouse a rir, pero a rir como unha tola, berrando:

–¡Que chistoso é, ¡ah!, qué chistoso é!

E ela colleuno bruscamente nos seus brazos, apegando a súa boca contra a del e murmurándolle entre os labios:

–¡Ámote, gatiño!

E xa non durmiron... ata o amencer.

Tal é a miña historia, meu querido Silvestre. Perdoa esta incursión no teu dominio. Aquí tes outra vez unha palabra inadecuada. Non é "dominio" o que habería que dicir. Contigo divírtome tan a miúdo que non puiden resistir ó desexo de me arriscar un pouco sobre as túas asentadeiras.

Pero quedarache a gloria de terme aberto, moi amplamente, esta vía.

• A Ferrutxe Para Adultos
• Marroca Para Adultos
• O Substituto Para Adultos
• Quien sabe? Para Adultos
• Sobre el agua Para Adultos
• Unha aventura Parisina Para Adultos