Añadir esta página a favoritos
CUENTOS CLáSICOS
CUENTO A AFILLADA DA VIRXE (por Hermanos Grimm)
(Versión galega de Lucía Castaño)
Ó pé dunha grande fraga vivía un leñador coa súa muller e tiñan unha soa filla, unha meniña de tres anos. A súa miseria era tan grande que ata lles faltaba o pan de cada día e non tiñan xa para lle dar de comer á rapaza. Unha mañá, o leñador, angustiado polos seus problemas, foi á fraga partir leña e, estando no seu traballo, aparecéuselle unha fermosísima muller cunha coroa de estrelas relucindo sobre a súa cabeza e díxolle:

—Son a Virxe María, a nai do neno Xesús. Ti es pobre e necesitado. Tráeme a túa meniña e levareina comigo, serei a súa nai e coidareina.

O leñador obedeceu, deulle a nena á Virxe, quen a levou consigo para o ceo. Alí todo era marabilloso para ela; comía biscoito e bebía leite doce; as súas vestimentas eran de ouro e xogaba cos anxos do ceo. Un día, cando xa a rapaza tiña catorce anos, a Virxe chamou por ela e díxolle:

—Miña nena, hei de facer unha longa viaxe. Aquí che deixo, en custodia, as chaves das trece portas do Reino dos Ceos; para abrires doce e entrar te-lo meu permiso, pero prohíboche que ábra-la décimo terceira, á que corresponde esta pequena chave. E máis che vale que obedezas, senón recibira-lo teu merecido.

A rapaza prometeu ser obediente, e, ó marcha-la Virxe, abriu cada día unha porta, ata chegar á número doce, e contemplaba as estancias celestiais. En cada unha delas estaba sentado un apóstolo, rodeado dun enorme resplandor, e ela e mailos anxos que sempre a acompañaban alegrábanse ó ver tanta magnificencia e maxestosidade. Agora aínda lle restaba a porta prohibida e empezou a senti-lo anhelo de saber que era o que se escondía detrás dela.

—Realmente non é que queira abri-la porta de par en par nin moito menos entrar –díxolles ós anxos–, só entreabrila un pouquiño para mirarmos.

—¡ Non, non! –dixeron os anxos–. Iso sería pecado. A Virxe prohibiucho, e se desobedeces ben podería se-la túa perdición.

Entón deixou a rapaza estes falares pero non deixou a ansia de lle aguilloa-lo corazón sen descanso. E así, unha vez na que tódolos anxiños marcharan, pensou para si: "Agora que estou completamente soa podería botar unha ollada; ben seguro que ninguén se ha decatar." Buscou a chave no mangado, meteuna na pechadura e xirou. Subitamente, abriuse a porta de par en par e viu, sentada entre lume e resplandor, a Santísima Trindade.

Durante un momento, ficou alí de pé, observando todo atónita. A continuación, rozou a luz cun dedo e este cubriuse de ouro. Inmediatamente apoderouse dela un terrible medo, pechou a porta e fuxiu correndo. Pero, fixese o que fixese, non lle saía o medo do corpo, e o corazón batíalle con moita forza. Tamén o dedo seguía cuberto de ouro por máis que o lavou e raspou.

Pouco tempo despois regresou a Virxe María da súa viaxe. Chamou pola rapaza e pediulle as chaves celestiais. Unha vez que tivo o mangado na man, mirouna ós ollos e preguntoulle:

—¿Non abríche-la porta prohibida?
- Non –respondeu a rapaza.

Entón, a Virxe púxolle a man sobre o corazón e sentiu como latía fortemente. Decatouse así de que a rapaza desobedecera as súas ordes e abrira a porta, e volveulle preguntar:

— ¿É seguro que non o fixeches?

—Non –dixo ela, por segunda vez.

De pronto, a Virxe puido ve-lo dedo dourado co que tocara o lume celestial e soubo xa con certeza que pecara. Preguntoulle por terceira vez:

—¿Non o fixeches?

—¡ Non! –respondeu ela de novo.

—Non me obedeciches, e aínda me mentes –dixo daquela a Virxe–. Xa non es digna de estar no ceo.

A rapaza sumiuse nun sono profundo, moi profundo, e, ó espertar, estaba na terra, no medio dun terra erma circundada por unha mesta matogueira. Intentou berrar, maiso non puido emitir nin un só son. Ergueuse e quixo fuxir; pero, alí onde se dirixía, atopaba a matogueira imposible de cruzar. No medio deste páramo no que estaba pechada erguíase unha árbore oca que había de se-lo seu fogar. Así, ó cae-la noite, tiña alí dentro o seu leito, e, cando chovía e tronaba, era aquel o seu acubillo. Pero era aquela unha vida miserable; fartábase de chorar cada vez que lle acordaban os anos que pasara no ceo e os anxos que xogaban con ela. Os arandos e mailas raíces que atopaba eran o seu único alimento.

No outono recollía froitos secos e follas caídas para levalos á árbore, e así tiña alimento no inverno; coa chegada das neves e do xeo, acochábase coma un animaliño baixo as follas para non aterecer co frío. Non tardaron moito tempo en podrece-las roupas que levaba e caeren cacho a cacho. Tan logo como lucía de novo o sol, saía, sentaba diante da árbore, cubríndoa o seu longo cabelo coma unha capa por tódalas partes. E así foi un ano tras doutro; e soubo o que era a miseria e a dor do mundo.

Unha vez, cando xa as árbores reverdeceran, estaba o rei de caza no bosque e comezou a perseguir un cervo que se meteu por entre a matogueira que rodeaba á rapaza. Baixou do cabalo, separou as silvas e abriu camiño coa axuda da espada. Cando finalmente logrou cruzar, viu sentada baixo a árbore unha fermosísima rapaza, cuberta ata as dedas polo seu cabelo dourado. Quedou alí de pé, ficándoa abraiado, e preguntoulle:

—¿Quen es? ¿ Que fas aquí sentada, neste páramo?

Pero a rapaza non respondeu, xa que non podía despecha-los beizos.

—¿Queres vir comigo ó meu pazo? –preguntou el, e ela asentiu lixeiramente coa cabeza.

O rei colleuna por un brazo e axudoulle a subir ó cabalo; e, ó chegaren ó pazo, deulle ricas roupas para vestir e todo aquilo que poidades imaxinar. Malia a súa mudez, ela era unha rapaza fermosa e agraciada; xa que logo, o rei namorouse dela e casaron ó pouco tempo.

Ó transcorrer un ano, a raíña trouxo ó mundo un bonito meniño. Pero pola noite, no cuarto onde ela durmía, apareceu a Virxe e díxolle:

—Se dis agora a verdade e recoñeces que abríche-la porta prohibida, eu abrirei os teus beizos e devolvereiche a fala. Ora que se perseveras no teu pecado e segues a mentir, hei leva-lo teu fillo comigo.

Mais a raíña, testuda, contestou unha vez máis:

—Non, eu non abrín a porta prohibida –e a Virxe colleulle o meniño dos brazos e desapareceu.

Á mañá seguinte, cando todos viron que faltaba o meniño, comezou a espallarse o rumor de que a raíña muda comía carne humana e de que matara o seu propio fillo. Ela escoitaba todo e non podía defenderse; pero o rei, tan namorado como estaba, non daba creto a estes falares.

Ó ano seguinte, a raíña tivo outro fillo. Pola noite, a Virxe volveu aparecer e díxolle:

—Se recoñeces que abríche-la porta prohibida, devolvereiche o teu fillo e maila fala. Mais se perseveras na mentira, hei levar este meniño tamén.

E a raíña insistiu:

—Non, en non abrín a porta prohibida –e a Virxe levoulle o meniño para o ceo.

Ó día seguinte, vendo que tamén desaparecera este neno, a xente dixo publicamente que a raíña comía seres humanos; e os conselleiros reais esixiron que fose xulgada. Sen embargo, o namorado rei seguía sen crer estas acusacións; e ordenou ós conselleiros que non falasen máis do asunto, so pena de tortura e morte.

Ó ano seguinte, a raíña deu a luz unha princesiña. Por terceira vez, apareceu a Virxe e díxolle:

—Sígueme –e levouna ó ceo da man e amosoulle os outros dous nenos, que estaban a xogar coa esfera terrestre.

A raíña púxose moi contenta cando os viu, e a Virxe repetiu:

—¿Aínda non se amoleceu o teu corazón? Se confesas que abríche-la porta prohibida, heiche da-los teus fillos –pero a raíña, obstinada, respondeu por terceira vez:

—Non, eu non abrín a porta prohibida.

Daquela, a Virxe mandouna de novo á terra, levándolle a meniña.

Á mañá seguinte, en canto se soubo, berrou a xente:

—¡A raíña come seres humanos! ¡Debe ser castigada! –e o rei xa non puido dete-los seus conselleiros.

Levouse a cabo un xuízo contra ela; e, como era muda, non puido defenderse de semellantes acusacións, polo que foi condenada a morrer na fogueira. Amontoaron a leña, e cando estaba alí de pé, atada a un poste e co lume incipiente arredor, derreteuse o frío xeo do orgullo, amoleceulle o corazón e pensou: "¡Ai, ben me gustaría confesarlle á Virxe antes da miña morte que abrín a porta prohibida!" . Daquela, volveulle a voz e berrou:

—¡Si, María, abrín a porta prohibida!

E, de repente, empezou a caer chuvia dende o ceo que apagou o lume da fogueira. Luciu unha forte luz, e a Virxe descendeu traendo a meniña no colo e os nenos a ámbolos seus lados. E díxolle amablemente:

—Aquel que recoñeza as súas culpas será perdoado –e entregoulle os rapaces, devolveulle a fala e concedeulle felicidade para o resto dos seus días.


Lección / Moraleja:
Por editar.
OTROS CUENTOS DE Hermanos Grimm
Cuentos Infantiles, audiocuentos, nanas, y otros en CuentoCuentos.net © 2009 Contacta con nostrosAviso Legal

eXTReMe Tracker

La mayoría del material de CuentoCuentos.net es proporcionado por nuestros usuarios, proveniente del grandísimo almacén que es la red. Si considera que alguno del material expuesto vulnera sus derechos y/o prerrogativas, le rogamos que nos lo comunique contactando con nosotros