Añadir esta página a favoritos
CUENTOS CLáSICOS
CUENTO A MORTE VAI DE MADRIñA (por Hermanos Grimm)
Había unha vez un home moi pobre que tiña doce fillos e tiña que traballar noite e día para darlles algo de pan. Pero cando naceu o décimo terceiro, xa non sabía como os ía alimentar e, desesperado, botouse ó camiño para pedirlle ó primeiro que pasase que lle apadriñase o rapaz. O primeiro con quen atopou foi co bo Deus, que xa sabía dos seus males, e díxolle:

—Dásme pena, bo home; quero apadriña-lo teu meniño e ocuparme del para que sexa feliz aquí na terra.

—¿Quen es ti? –preguntou o home.

—Son o bo Deus.

—Pois a ti non te quero de padriño –díxolle o home–, porque lles dás ós ricos e deixas que os pobres pasen fame

Faloulle así porque descoñecía con qué sabedoría reparte o Noso Señor riqueza e pobreza. E así, apartouse do Noso Señor e continuou o seu camiño.

Un pouco máis adiante, encontrou co demo que tamén lle fixo a mesma pregunta:

—¿Que buscas, home? Se me queres de compadre, o meniño terá ouro en abundancia e non lle han faltar alegría e diversión.

—¿Quen es ti? –preguntou o home.

—Son o demo.

—Daquela non te quero de padriño –dixo o home–, xa que tentas e engána-la xente.

Proseguiu o seu camiño; e achegóuselle, alancando, a fraca morte.

—Lévame a min de madriña do teu meniño.

—¿Quen es ti? –preguntou o home.

—Son a morte, e non fago distincións.

—Ti e-la adecuada, xa que non fas diferencias e levas a ricos igual ca pobres; sera-la miña comadre.

—Farei ó teu fillo rico e famoso –comunicoulle a morte–, pois que a aquel que me ten por amiga non lle ha faltar nada.

—O vindeiro domingo será o bautizo, así que preséntate alí á súa hora.

A morte alí se presentou como prometera, e amadriñou ó meniño.

Cando este foi maior, presentóuselle unha vez a madriña e díxolle que fose con ela. Levouno ó bosque, amosoulle unha herba que alí medraba, e díxolle:

—Agora recibira-lo teu regalo do bautismo. Voute facer un médico famoso. Cando te chamen onda un enfermo, hei estar eu sempre alí. Se me ves ó lado da cabeceira, di sen reparo que o vas sandar, dáslle desta herba e el curará. Mais se, pola contra, ves que espero ós seus pés, quere dicir que é meu, e ti dirás que calquera axuda sería inútil e que ningún médico do mundo o podería salvar. Pero coida ben de non usáre-la herba en contra dos meus desexos ou terás serias dificultades.

E non pasou moito tempo ata que o rapaz se converteu nun famoso médico. "Disque lle chega con ve-lo enfermo, e xa sabe se vai sandar ou morrer" falaban por aí. E de tódalas partes chegaba xente a levalo onda os seus enfermos, e dábanlle tanto ouro que en seguida se fixo rico.

Resultou unha vez que o rei enfermou gravemente. Chamaron o médico para que dictaminase se era posible que sandase. Mais cando se achegou ó leito, viu a morte ós pés do enfermo así que xa non tiña nada que facer. "Se puidese engana-la morte só por unha vez" pensou o médico. "Halle parecer mal, pero como son o seu afillado seguro que o pasa por alto. Voume atrever."

Así, colleu o enfermo e virouno de xeito que a morte quedase á cabeza. Deulle a herba, e o rei sandou. Pero a morte foi onda o médico, cunha expresión na face arrepiante, e sinalouno de xeito ameazante dicindo:

—Acabas de rir de min; por esta vez perdoareiche porque e-lo meu afillado, mais se ousas facelo outra vez, xóga-la vida, rapaz, e levareite comigo.

Ó pouco tempo, enfermou gravemente a filla do rei. Era a súa única descendente, e o rei choraba día e noite, tanto que cegou, e fixo público que, aquel que salvase a súa filla da morte había casar con ela e herdaría a coroa. O médico, cando se achegou ó leito da enferma, viu que a morte estaba ós seus pés. Debería lembrar entón as advertencias da súa madriña, mais a grande fermosura da rapaza e a idea de se-lo seu home obcecárono de tal xeito que esqueceu tódalas ameazas.

Non viu cómo a morte lle lanzou unha ollada de ira e cómo alzou a man para ameazalo co seu puño escuálido. O médico ergueu a enferma e puxo a cabeza onde antes estaban os pés. Despois, deulle a herba, e xa de seguido comezou a subirlle a cor rubia ás meixelas, volvendo así a rapaza á vida. A morte, cando se viu traizoada por segunda vez, alancou cara ó médico e díxolle:

—¡Abonda xa! ¡Agora chegou a túa vez! –e agarrouno coa súa xélida man, tan fortemente que el non puido defenderse, e levouno a unha cova subterránea.

Alí, ordenadas en innumerables liñas, viu miles e miles de candeas ardendo, algunhas grandes, outras medianas, outras pequenas. A cada momento, extinguíanse unhas e acendíanse outras, de xeito que as chamas, con este constante cambio, parecía que brincabam dun lado a outro.

—Mira –dixo a morte–, son as candeas da vida humana. As grandes son de nenos, as medianas de adultos nos seus mellores anos e as pequenas de xente vella. Por suposto, tamén nenos e mozos teñen, ás veces, unha chama pequena.

—Amósame a miña candea –díxolle o médico, pensando que sería ben grande.

A morte sinalou unha chispiña a piques de apagarse e dixo:

—Aí a tes.

—¡Ai, madriña miña! –exclamou o médico, arrepiado–, por favor, acéndame unha candea nova, fágao por min, para que poida vivi-la miña vida, ser rei e casar coa fermosa princesa.

—Non podo. Ten que se apagar unha primiero, para que se acenda outra nova.

—Pois cando a vella se extinga, colóquea sobre unha nova que se acenda agora –suplicoulle o médico.

A morte fixo coma se fose cumpri-los seus desexos, e colleu unha grande candea fresca; pero como quería vinganza, púxoa a propósito noutro sitio, e a candeíña del caeu e apagouse. Inmediatamente, caeu o médico ó chan acabando así nas mans da morte.


Lección / Moraleja:
Por editar.
OTROS CUENTOS DE Hermanos Grimm
Cuentos Infantiles, audiocuentos, nanas, y otros en CuentoCuentos.net © 2009 Contacta con nostrosAviso Legal

eXTReMe Tracker

La mayoría del material de CuentoCuentos.net es proporcionado por nuestros usuarios, proveniente del grandísimo almacén que es la red. Si considera que alguno del material expuesto vulnera sus derechos y/o prerrogativas, le rogamos que nos lo comunique contactando con nosotros